Een Twitterleesclub, het moet niet gekker worden. Maar
aangezien we tegenwoordig alles op Social Media doen, dan ook maar de leesclub.
Geen bijeenkomst in een zaaltje, huiskamer, café, maar twee uur op de
zondagavond samen twitteren onder dezelfde hashtag (#LeesTweeps). Elk kwartier
wordt er een stelling gelanceerd waar op gereageerd kan worden. Ik haakte een
beetje laat aan en kocht het komende boek pas gisteren: Paaz van Myrthe van der
Meer. Ik kende het boek al wel, weet waar het over gaat en vond er verder niet
veel van. Je kunt als boekverkoper gewoon ook niet alles lezen. Ik stap altijd
al aardig uit mijn eigen genres om wat vreemd voer te proeven. Zo’n ‘gedwongen’
boek is een mooie stok achter de deur, alhoewel ik die uiteindelijk niet nodig
bleek te hebben. Ik kocht het boek, ik begon er gisteravond rond 22.00 in en om
half vier ’s nachts had ik het uit. Ik vond het prachtig.
Paaz is het verhaal van Emma, een redacteur die haar leven
best op orde dacht te hebben, maar na een burn-out opgenomen moet worden op de ‘paaz’,
een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Emma is niet zomaar
een beetje overspannen, ze heeft een fikse depressie, al is ze daar zelf nog
niet helemaal van overtuigd. Ze vindt het zelf vrij normaal dat ze best een
beetje dood wil, dat heeft toch iedereen?
Wat volgt zijn zes maanden van intens verdriet,
oncontroleerbare huilbuien en gedachten over er stiekem tussenuit piepen in de
meest ernstige vorm van het woord. Het verhaal is gebaseerd op de werkelijke opname
van de auteur op een paaz.
Hoe indrukwekkend, triest en ook mooi het verhaal ook is,
het zijn de details die me het sterkst bijblijven. De betekenis van meerkoeten,
de heilzame werking van legpuzzels van duizenden stukjes, de menselijkheid van
therapeuten en het therapeutische van patiënten, pardon, cliënten. Hoe simpele
dingen vreselijk moeilijk kunnen zijn en hoe kleine dingen ontzettend
belangrijk kunnen worden. Hoe familie niet om je welzijn kan denken en
wildvreemden vreselijk hun best voor je gaan doen.
De laatste paar boeken die ik las waren ontzettende
tranentrekkers. Ik sta er dan van te kijken dat het eerste woord waarmee ik die
boeken aan wil duiden ‘prachtig’ is. Hoe kan zoiets triests nu prachtig zijn?
Ik weet het eigenlijk niet goed. Is het door de lichtpuntjes, een goede afloop, de meerkoetjes? Of is het de
pracht van een individu, de complexiteit van elk persoon en de strijd die
iedereen met zichzelf heeft, de kracht om die strijd aan te gaan.
Of gewoon het schrijftalent van Myrthe van der Meer. We
zullen het 3 oktober zien, als Van der Meers tweede roman gaat verschijnen:
Kalf.
Vanavond 8 september om 20.00 zit ik #LeesTweeps te volgen en twitter ik mee. Myrthe van der Meer zelf twittert overigens ook mee!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten