DVD-recensie: Star Trek into Darkness

Star Trek into Darkness is het vervolg op de Star Trek-reboot uit 2009 met Chris Pine in de rol van Kapitein Kirk.

Kirk raakt net weer de leiding over de USS Enterprise kwijt, omdat hij alweer de regels aan zijn laars lapt en doet waar hij zelf zin in heeft. De lol die ze hebben tijdens het overtreden van die regels (in dit geval grijpen ze in en laten ze zich zien) krijg je vanaf de eerste seconde op je bord gegooid. Een heerlijke actiescène in een prachtig landschap, met uitzonderlijke beelden van een sterrenschip in zee, zet direct goed de maat voor de rest van de film. Een werkelijk spectaculaire opening. Als je nog even dacht koffie te halen tijdens de intro, kun je dat vergeten. Bereid je voor, want je kunt twee uur lang niet meer adem halen, een gesprekje voeren of een glas drinken halen.

Terug op Aarde krijgt Kirk de wind van voren. Hij probeert zich uiteraard nog wel uit de ellende te kletsen, maar die akelig eerlijke Vulcan Spock (Zachary Quinto) heeft al een uitvoerig en gedetailleerd verslag geschreven en ingediend. Kirk verliest zijn kapiteinstitel en zijn schip, Spock wordt ook gedegradeerd en de beide vrienden krijgen het flink aan de stok met elkaar over dit gebeuren. Spock doet regelmatig denken aan Sheldon uit The Big Bang Theory, die het allemaal wel erg vanuit zijn eigen visie bekijkt en zo ongenadig irritant kan zijn.

Als Starfleet een spoedbijeenkomst organiseert om een recente, bloederige aanslag op een stadsarchief te bespreken, vertrouwt Kirk het zaakje niet helemaal. Zijn razendsnelle actie voorkomt dat alle kapiteins en eerste officieren op hetzelfde moment het loodje leggen. Het levert hem ook opnieuw het commando over de Enterprise op. Ditmaal met de directe missie om achter de dader van de aanslag aan te gaan. Dat wil Kirk maar al te graag, alhoewel het hen wel op verboden Klingon-gebied zal brengen. Tijdens de missie komt het team voor keuzes te staan die leven of dood kunnen betekenen. Kirk en Spock staan daarin lijnrecht tegenover elkaar en lijken wel kibbelende broertjes. Ze zijn echter niet meer zo jong en naïef als in de eerste film. Ze zijn nu in staat om het belang van elkaars inzichten te waarderen en misschien eens niet zo impulsief te reageren. Zullen ze de juiste keuzes maken?

De antagonist in deze film is Khan Noonien Sing, een bekende naam voor Star Trek liefhebbers, alhoewel deze twee nieuwe Star Trek films zich in een nieuwe tijdlijn afspelen, waardoor de toekomst een heel ander verloop zal nemen. Khan is een genetisch gemanipuleerde supermens, die na honderden jaren slaap is gewekt door admiraal Marcus om als wapen te dienen. De missie van de Enterprise ontspoort in een machtige confrontatie met de onverslaanbare Khan, die hen echter ook helpt en van informatie voorziet. Khan wordt gespeeld door een overtuigende Benedict Cumberbatch (Sherlock Holmes in de nieuwe gelijknamige tv-serie). Hij is de verrassing van de film. De knokscène tussen hem en Spock (geholpen door Uhura) is een spektakel.

Zonder het verloop te verklappen, kan ik melden dat de film een twee uur durende actiescène is, met prachtige beelden, indrukwekkende ruimteschepen en halsbrekende toeren. Je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet, hoewel een deel van het plot wel van tevoren in te schatten is. Dat mag de pret echter niet drukken in deze uiterst vermakelijke, grappige, visueel aantrekkelijke en spannende film. 

Het bonusmateriaal bestaat uit twee elementen die beide de moeite waard zijn. In ‘Enemy of my enemy’ wordt het fenomeen ‘bad guy / good guy’ besproken. Wie is wie, en kun je ook beide tegelijk zijn? In ‘Ship to ship’ wordt het filmen van een van de leukste scenes getoond. Wat een plezier moet de crew hebben gehad tijdens het hangen aan de touwen. J.J. Abrams tekende voor de regie van Star Trek into Darkness en mag van mij door met een volgende. Die overigens vast gaat komen, aangezien de Enterprise aan het einde van de film toestemming krijgt voor een vijf jaar durende onderzoeksreis.

Deze recensie zal worden gepubliceerd in de komende Holland SF. 

Boekrecensie: Carlos Ruiz Zafon - Septemberlichten

Septemberlichten is een young adultboek uit 1995 van de auteur van de populaire Spaanse boekenreeks Het kerkhof der vergeten boeken, waarvan vrijwel iedereen het eerste deel wel kent: De schaduw van de wind. Door het succes van die serie voor volwassen lezers, zijn vanaf 2010 ook de young adultboeken van deze auteur vertaald, die samen geen reeks vormen.

In Septemberlichten ontmoet de jonge Irene in haar nieuwe woonplaats de stille Ismaël, met wie het direct klikt. Ze is samen met haar moeder en broertje vanuit Parijs naar een huis aan de kust verhuisd, na de dood van haar vader. Haar moeder heeft een functie gekregen als assistent van de excentrieke speelgoedmaker Lazarus Jann. Het leven lijkt ze weer even toe te lachen, zeker als Irene en Ismaël een spannende klik blijken te hebben. Ze hebben het naar hun zin in hun Kaaphuis, in het kleine dorpje en met hun dagelijkse bezigheden, ook al zijn de talloze mechanische toestellen en poppen in het huis van Lazarus Jann een tikje eng. Maar dan wordt Hannah, het nichtje van Ismaël en het dienstmeisje van Lazarus Jann, dood in het bos gevonden, onder heel vreemde omstandigheden. Een groot gevaar waart rond in het bos en op Cravenmoore, het enorme landhuis van Lazarus Jann en zijn bedlegerige vrouw. Wie of wat is die moordenaar en wat wil hij? Een achtbaan van ontdekkingen en angstaanjagende momenten volgt.

Septemberlichten is vanaf de eerste bladzijde heel erg eng, lekker eng, spannend eng, onschuldig eng en echt enorm eng. Het is een boek dat ik me niet meer kon veroorloven vlak voor het slapengaan te lezen, door het daaropvolgende gebrek aan nachtrust. Het verhaal zit knap in elkaar, maar is nou ook weer niet zo machtig origineel. De kracht ligt in de enorm subtiele en rake beschrijvingen van Ruiz Zafon. Met minimale penstreken brengt hij taferelen tot leven waar je kippenvel van krijgt. Hij laat je op dezelfde momenten over je schouder kijken, de schaduwen in, als de hoofdpersonen in dit boek. De misplaatstheid van dat enorm, enge gevaar in dit schattige, kleine en altijd kalme vissersdorpje wordt prachtig neergezet. De spanning, het mysterie en zeker ook de actie zijn geweldig om te lezen. Zafon schetst met de mechanische omgeving en de vreemde creaties van Lazarus Jann en heel boeiend, en vreemd plaatje.

De brieven aan het begin en aan het eind van het boek van Irene en Ismaël aan elkaar voegen voor mij niet veel toe aan het verhaal. Ook is de hele geschiedenis achter het plot een vertelde theorie, die van mij wel uitgebreider had gemogen, ook omdat die reuze interessant is. De gruwelijkheid van die geschiedenis is de moeite waard en had meer plek mogen krijgen. En daarnaast zijn er de klassieke domme dingen die de hoofdpersonen doen. In je eentje het bos in gaan na een moord in datzelfde bos, of in het donkere huis van de potentiële moordenaar op onderzoek gaan en dan splitsen, dat zijn de momenten dat je als lezer je denkbeeldige rempedaal intrapt.

Toch is Septemberlichten een absolute aanrader. Het verhaal zit goed in elkaar en alle lijntjes komen subtiel samen. Het is bedoeld voor lezers vanaf 15 jaar, maar dan wel van het type ‘stalen zenuwen’. Heb je geen lol in enge verhalen en lekker schrikken, dan is dit boek niet de goede keuze. Wil je wel even je hart in je keel voelen kloppen, niet meer naar het toilet durven ’s nachts en een tijdje weer een nachtlampje aanlaten op donkere tijden, dan is dit het boek dat je moet lezen. Heerlijk eng!

Carlos Ruiz Zafon schreef inmiddels drie boeken van het uiteindelijke vierluik 'Het kerkhof der vergeten boeken': De schaduw van de wind, Het spel van de engel en De gevangene in de hemel. Naast Septemberlichten schreef hij in de Young Adultcategorie De Nevelprins en Het Middernachtspaleis. In november verschijnt Marina, in dezelfde griezelsferen.

Deze recensie zal in het komende nummer van Holland SF verschijnen. 

Carlos Ruiz Zafon - Septemberlichten

Boekrecensie: Myrthe van der Meer - Paaz

Een Twitterleesclub, het moet niet gekker worden. Maar aangezien we tegenwoordig alles op Social Media doen, dan ook maar de leesclub. Geen bijeenkomst in een zaaltje, huiskamer, café, maar twee uur op de zondagavond samen twitteren onder dezelfde hashtag (#LeesTweeps). Elk kwartier wordt er een stelling gelanceerd waar op gereageerd kan worden. Ik haakte een beetje laat aan en kocht het komende boek pas gisteren: Paaz van Myrthe van der Meer. Ik kende het boek al wel, weet waar het over gaat en vond er verder niet veel van. Je kunt als boekverkoper gewoon ook niet alles lezen. Ik stap altijd al aardig uit mijn eigen genres om wat vreemd voer te proeven. Zo’n ‘gedwongen’ boek is een mooie stok achter de deur, alhoewel ik die uiteindelijk niet nodig bleek te hebben. Ik kocht het boek, ik begon er gisteravond rond 22.00 in en om half vier ’s nachts had ik het uit. Ik vond het prachtig. 

Paaz is het verhaal van Emma, een redacteur die haar leven best op orde dacht te hebben, maar na een burn-out opgenomen moet worden op de ‘paaz’, een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Emma is niet zomaar een beetje overspannen, ze heeft een fikse depressie, al is ze daar zelf nog niet helemaal van overtuigd. Ze vindt het zelf vrij normaal dat ze best een beetje dood wil, dat heeft toch iedereen?

Wat volgt zijn zes maanden van intens verdriet, oncontroleerbare huilbuien en gedachten over er stiekem tussenuit piepen in de meest ernstige vorm van het woord. Het verhaal is gebaseerd op de werkelijke opname van de auteur op een paaz. 

Hoe indrukwekkend, triest en ook mooi het verhaal ook is, het zijn de details die me het sterkst bijblijven. De betekenis van meerkoeten, de heilzame werking van legpuzzels van duizenden stukjes, de menselijkheid van therapeuten en het therapeutische van patiënten, pardon, cliënten. Hoe simpele dingen vreselijk moeilijk kunnen zijn en hoe kleine dingen ontzettend belangrijk kunnen worden. Hoe familie niet om je welzijn kan denken en wildvreemden vreselijk hun best voor je gaan doen.

De laatste paar boeken die ik las waren ontzettende tranentrekkers. Ik sta er dan van te kijken dat het eerste woord waarmee ik die boeken aan wil duiden ‘prachtig’ is. Hoe kan zoiets triests nu prachtig zijn? Ik weet het eigenlijk niet goed. Is het door de lichtpuntjes,  een goede afloop, de meerkoetjes? Of is het de pracht van een individu, de complexiteit van elk persoon en de strijd die iedereen met zichzelf heeft, de kracht om die strijd aan te gaan. 

Of gewoon het schrijftalent van Myrthe van der Meer. We zullen het 3 oktober zien, als Van der Meers tweede roman gaat verschijnen: Kalf. 

Vanavond 8 september om 20.00 zit ik #LeesTweeps te volgen en twitter ik mee. Myrthe van der Meer zelf twittert overigens ook mee!!

Myrthe van der Meer - Paaz, een psychiatrische roman